ลุงจิต เป็นคนต่างถิ่นที่มาอยู่เชียงใหม่ ตั้งแต่ยังแข็งแรงต้น ๆ ชรา แต่ลุงจิตเหมือนวัยชราสุด ๆ เพราะลุงจิตเป็นคนติดเหล้า ด้วยเหตุเดียวกันกระมัง ติดเหล้า ไม่มีงานทำ ครอบครัวเบื่อหน่าย ถูกทอดทิ้ง ลุงจิตออกจากบ้านแถว ๆ เมืองนนท์ มาอยู่เชียงใหม่อย่างไม่มีที่อยู่อาศัย รับจ้างทำงานพอประทังชีวิต ได้ค่าจ้างวันละ 50-200 บาท ในบางวันแล้วแต่คาจะจ้างทำงาน วันไหนลุงจิตยังไม่ได้ดื่มเหล้า เธอก็จะทำงานได้อย่างเนี๊ยบ ถางหญ้า เก็บเศษกิ่งไม้ ใบหญ้าอย่างเรียบ แต่ถ้าเธอดื่มเหล้ามาแล้ว ก็เอกาเหอะทำงานไม่ได้ หรือได้ก็ไม่ดีเลย เธอมีสามล้อถีบคันหนึ่ง ไม่ได้ถีบหรอกนะ เธอจูงเอาเพราะหลังเธอไม่มีแรงถีบหรอกนะ ใช้เก็บขวด กระดาษ เศษเหล็กขาย ที่อยู่ที่อาศัยที่รกร้าง ทำเพิงหลับนอนพอผ่านไปวัน ๆ หนึ่ง ซึ่งส่วนมากลุงจิตจะนั่งหลับอยู่ห่าง ๆ รถถีบในตอนกลางวัน ส่วนกลางคืนก็จะทำหน้าที่เป็นยามหมู่บ้าน เดินไปกับรถสามล้อ เหมือนรถสามล้อเป็นเครื่องพยุงตัวมากกว่าเสียงตามสายที่ประกาศในหมู่บ้าน ถามหาคนที่เคยพาลุงจิตกลับบ้าน และติดต่อไปทางบ้านปรากฏว่า ลุงจิตเธอมีลูกชาย เคยทำงานไฟฟ้ามั้ง เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน ซึ่งอยู่กับป้า พี่สาวลุงจิต ป้าก็หกสิบตอนจัดงานศพขาหัก ก็ไม่สามารถมาจัดการศพได้ เลยเป็นภาระของคนในหมู่บ้านช่วยเหลือจัดการไป ส่วนสามล้อถีบก็ถวายวัดทำบุญให้ลุงจิตไป
ชีวิตลุงจิต ถ้าไม่อาศัยเหล้าเป็นทางออกของการดำเนินชีวิต ลุงจิตก็จะเป็นคนที่มีฝีมือทีเดียว ดูจากการให้ช่วยทำงานที่บ้าน ในบางโอกาสตอนยังไม่หมดสภาพ และยังให้อาศัยในบ้านที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรอยู่พักหนึ่ง จนเป็นปัญหากับเพื่อนบ้าน มาฟ้องให้ไล่ ไม่ให้อยู่หลายครั้ง เพราะเธอพากันไปกินเหล้าที่บ้านส่งเสียงเอะอะโวยวาย ที่สุดขอให้ผู้นำหมู่บ้านช่วยดำเนินการให้ เธอย้ายออกจากบ้านนั้น ก็โล่งใจได้เลยนะครั้งนั้น อโหสินะ ลุงจิต ขอให้ภพใหม่เธอมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่เป็นคนติดเหล้าเลยนะ.......
ป้าเยา.....นักสังคมสงเคราะห์
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment